34.

Lem ciekawie kiedyś opisał swoisty "bunt" maszyn, albo też sztucznej inteligencji.

Podług niego nie ma być to stereotypowe przejęcie kontroli przez dążących do wyzwolenia spod ludzkiego jarzma ciemiężonych robotów, a zbytnia (tak zbytnia, że nawet nie do przewidzenia) idealność i precyzja wykonania poleceń człowieka.

Sztuczna inteligencja ma być tylko taka, jak ją zaprogramujemy, robić to, do czego w programie ją zmusimy. Jej właśnie "inteligencja", a również i swoisty rozwój, polegać mają jedynie na tym, że narzucone jej zadanie ta ma spełniać coraz to idealniej i precyzyjniej, aż w końcu tak dalece idealnie, tak dalece precyzyjnie, że efekt przekroczyć może nasze oczekiwania, a co za tym idzie, być może i życzenia czy zamiary, powodując możliwe, że opłakane konsekwencje naszych własnych poleceń, których w swej krótkowzroczności nie planowaliśmy.

I to ma być właśnie wspomniany "bunt", który nie wynikać ma z jakichś robotycznych wyzwoleńczych dążeń, wolnej woli, a z głupoty ludzkości, która w swej mądrości stworzyła tak doskonałą maszynerię, że nie umie wydawać doń odpowiednich, trzymających w ryzach jej działanie, poleceń.

Być może zatem trafniej byłoby nazwać to buntem naszej, nie jakiejś sztucznej, inteligencji.

Prosty przykład obrazujący opisywane zjawisko "buntu" podany został w "Bajkach robotów". W jednej z bajek bohater nakazał maszynie zniszczyć wszystko, co zaczyna się na literę "n". Miało to położyć kres nienawiści, nieszczęściom, nieumiejętności... Tak się stało, oprócz tego jednak zniknęło również chociażby niebo, jak i wiele innych pięknych rzeczy na "n". 

Niezgodnie z prawdą byłoby jednak o całym zajściu napisać potem w gazetach, że był to swoisty "Bunt krwiożerczej maszyny"- zresztą sądzę, że i tak taki lub tożsamy tytuł by jednak padł, karmiąc czytającą masę bajaniem o wspaniałomyślności i inteligencji człowieka w opozycji do zgubnej, buntującej się mechanicznej inności.

Nigdy przecież nie przyznalibyśmy się do własnej ułomności, tym bardziej w niedostatku rozumowania.