168.

Gdybym miał określić jedną cechę mojego serca, dałbym, że jest to łapczywe. Aczkolwiek przy tym i nie byle jakie. Nie losowe ani idące za tym, co się akurat nadarzy. Jest głodne, ale na końcu i tak mu w ogóle nie spieszno, choć wydaje się być ciągle spocone.

...

167.

22. rok lotu na Marsa. Wszystkie przyrządy ustawione już na swoim miejscu, a zegary pokazują wciąż swą bladą zieleń na znak - u nas wszystko w porządku.

Słowem, jest też i bardzo nudno... 

Kartkując mętnym okiem młodzieńczy plan lotu, dojrzewam... Dojrzewam, mój Marsie... Wciąż przez wielokropki... Znam go już prawie na pamięć, dodałem niezbędne przecinki...

Jarając szluga w kosmicznym balkonie, rozmyślam nieraz o kosmicznych dupach, a orientując się, jak niegodne, bezczelne jest to określenie, jak brak w nim męskiego szacunku, budzę się zupełnie na gorszej planecie... 

Gdzie jesteś, mój Marsie?

Mój Marsie...

Mój planie lotu...

Czym prędzej biegnę po lektury Lema, to żeby odchamieć, na powrót kierując się ku...

"Powrót z gwiazd"

"Eden"

I tyle w nich neologizmów...!

Ach, mój Drogi Marsie, to do Ciebie, nie możesz być aż tak daleko...

166.

Ażeby w czasie być przykładnym ojcem, praktyki nie od dziś odbywam na swojej paprotce. 

Której to od roku ponad, przeszło, czym warto się chwalić, nie udało mi się natenczas zajebać. Nadal się liści i mnoży...

A miłość, miłość życia i inne z tego typu, w deseń tałatajstwa. Precz, szkaradne! A jednak, że jakby jakoby..., z cicha... i o czasie, całkiem nieopodal... Że skręcisz, dochodząc dobrego. To prawda? Nie wiem. Czego? Nie... Choć to jedno sądzę, że w związkach trzymamy siebie za obrączki, pudrując to i owo, na końcu szczególnie dla seksu. Ot, zazdrości, wyłączności... szczerze seksualnej i tego, że to wszystko za trzy kroki, już tuż, tuż nam się skończy. Uciekłaś! Że umknie precz od nas, przemijając z wiatrem. Kocham cię... Będziesz tylko moja. Na wieki wieków, amen..., brzmisz tu, jakby wyrok. Jak czuję, intytucjonalizowanie miłości, przysięgi jej, obietnice i że będę twoja, że kocham cię, i że już na zawsze. Mój Boże, jest w tym już jakaś nieszczerość. Zwątpienie, czy oby na pewno, więc muszę powtórzyć - ach, zaraz zapomnę! Więc jak to tam było? Musimy, ach, musimy to razem powtarzać, na trzy! Więc trzy! Więc kocham cię, musimy dać dowód, jeszcze zapomnimy, a choćby to komuś, gdzieś z cicha po drodze... i samemu sobie. Że nadal kochamy. Że jest nam bezpiecznie. I że, do kurwy, już od nas nigdy nie odejdzie! 

Niepewność i brak zaufania. Strach, rozpacz. Toksyczne rozterki... Jesteś moja, kotku... To mógłby być przedwstęp do gwałtu. Bezpieczne kajdanki zszyte ceremonią. I że cię nie opuszczę... Ot, czym jest małżeństwo. Obietnicą. Brakiem wiary, że można by wcale bez niego. Rozpadnie się, rozejdzie po zwietrzałych kościach, i że zapomnimy już z kolejną wiosną, nim w niej zawrócimy, zbudzimy się z grudniem... puści i sami, już nikt tam nie będzie. I że zapomnimy, że siebie kochamy. Na co nam, kurwa, ta miłość? 

Jak nie na poważnie... Jesteś moja, tu i teraz, nie uciekniesz bzykać się już z nikim innym, to wszystko w kawałku zasobnego lukrem weselnego tortu. Zaszyte w wewnętrznej śmietance. Tylko dla pewności. To jak upewnienie. Drobny pakt szczerości...

Ach, ależ on tłusty!

Jak tłusty!

A zdrowszym będzie przecież ciastem, gdybyśmy ich tak zostawili. Nie powtarzali żadnemu nic do upadłego, nie dawali sobie dowodów miłości, pośrodku wiosny... W niej nie powtarzali własnego imienia. Że jestem. Istnieję... Boże, lecz jeszcze tej nocy zniknie nam to wszystko, jak sen jakby, jak we śnie pchle mrugnięcie okiem... Bez porozumienia i bez odpowiedzi. I dlaczego? Dlaczego - znikniemy tak wszyscy, zapomnimy w słońcu drugiego człowieka. Że wszystko nam z ranem przepadnie. I nikt o nas już nie pamięta, że naprawdę kochał... 

To koniec.

To koniec..., możliwe, tak właśnie się stanie. 

Więc pamiętaj o mnie - ostatnia pułapka zachodu...

Noc.

Gdzie nocą..., zaś nocą... Ach, bo moją nocą grasują komary! Gryzą, co i rusz to, jak mrugnięcie okiem przy starej, zjełczałej śmietance... Jak mrugnięcie okiem... Przy pełni księżyca - siadasz, a mimo..., nie całkiem po ciemku, siadasz pod gwiazdami i zaciągasz jointa..., lecz zanim..., obowiązki, podlewasz paprotkę. I dalej... Komary...!

Na pohybel lecą tej pięknej miłości, by dalej... A dalej, tam dalej jest księżyc...

Mój księżyc... Mój księżyc jest okrągło-blady, a tak..., z lekka na niebiesko.