160.

Mgliste przestrzenie senne są miejscem, że kiedy doń trafisz, pomachaj samolotom z papieru - miłe pożegnanie, bo w istocie, to one Cię doń prowadziły.

Zasłaniasz usta szalikiem, jest tu bardzo zimno, a kiedy otworzysz oczy... spomiędzy łysego pagórka wystawać będzie stara i z lampą, drewniana pod mahoń chatka..., to z długą paprocią w środku...,

...gdzie wątłej postury starzec częstuje zieloną herbatą... Z papieru, przelotne spojrzenie w oczy. Ah, po czym poszedł skrobać coś w swojej maszynie (i przy tym nic całkiem nie mówi, nucąc niemrawo z ukosa). Obok latać będą malutkie robaczki, palące się w płomieniu świecy. Dalej, jak spojrzysz za okno, widzieć możesz wielką nad dom lokomotywę i rząd pod horyzont wagonów, lecące w rytm nucenia sanie, a i resztę z wielkich magicznych przedmiotów, nie mieszczących się obok, w środku - kilka magicznych skrzyneczek, samolot bez skrzydeł, a z dziobem, naraz bez pasażerów. I te już do końca złożone. I kilka mi ważnych kamieni, choć nie masz pojęcia, jak ważne są one w istocie. Na razie pijesz herbatę. Kartki białego papieru...

Choć nie ma tu głębokiej treści, to zwykła, zielona herbata, ja nigdy jej nie lubiłem.

Mgliste przestrzenie senne... To miejsce - obraz, gdzie idziesz doń (możesz), kiedy jesteś chora. Czy sama, przed śmiercią albo gdy świat ten wydaje się dawać we znaki. Stateczny i mglisty. I w nocy..., pod brunatnymi gwiazdami. Jak obraz z galerii w muzeum. Jest jakby skądś zaproszenie, jakby kreowanie świata, bezpiecznej przystani dla gościa, gdzie jedna gorąca herbata potrafi uzdrowić, w tym ogrzać, i wyrwać Cię w mig z odrętwienia. Jest inny na wiosnę niż w grudniu. Przychodzisz tu tylko na chwilę i zawsze zupełnie samotnie. Powoli zamykasz oczy, w takt turkającej maszyny... A kiedy znów się obudzisz..., mgliste przestrzenie senne, jak tafla mgieł pod nieboskłon, jak obraz z chwilowej przestrzeni, jak klatka starego wspomnienia, na powrót są nieruchome.

Choć przejdą rozmaici ludzie..., to nie poruszą się więcej.